MECP2 stoornissen

De kracht van een enkel gen: aandoeningen in het MECP2 spectrum
Omdat MECP2 alleen veel genen aantast die verband vertonen met het functioneren en de ontwikkeling van het neurologische systeem, komt er een beeld naar voren van MECP2 stoornissen die nog uitgebreider zijn dan het Rett syndroom. Het is steeds breder en ingewikkelder geworden.

Een klinische presentatie van patiënten met MECP2 mutaties varieert van ernstige lichamelijke en neuro-psychiatrische problemen tot een normaal fenotype. Deze variabilititeit is soms gebaseerd op een gunstig uitvallende X-inactivatie. Maar, terwijl deze gunstig uitvallende X-chromosoom inactivatie (‘skewing’) normaal is, en een mutatie die erom bekend staat dat hij ernstige symptomen ten gevolge kan hebben  resulteert in een zeer licht fenotype, moeten we aannemen dat een tot nog toe onbekend compenserend  gen of een aantal daarvan tussenbeide is gekomen om de te verwachten schade te voorkomen.

MECP2 mutaties bij meisjes zijn gevonden bij patiënten waarbij  angsten, leermoeilijkheden, autisme,  Angelman-soortige syndromen, en zwakzinnigheid in wisselende gradaties, met of zonder epileptische aanvallen  waren vastgesteld.
Bij jongens zijn mutaties vastgesteld in geval van jeugdschizofrenie, infantiele encefalopathie, bi-polaire ziekte en mentale retardatie die soms gepaard gaan met zenuwtrekkingen en andere motorische afwijkingen en psychiatrische symptomen.
In het geval van zowel jongens als meisjes is er documentatie voorhanden over het dubbel voorkomen van MECP2; deze overexpressie kan een verscheidenheid aan fenotypes opleveren, inclusief autisme, een ‘dronken’ spraakstoornis variant van het Rett syndroom bij meisjes en zwakzinnigheid met Rett-achtige symptomen bij jongens.
De Parkinsonachtige kenmerken, de angst en een reeks aan lichamelijke en psychiatrische problemen die verwant zijn aan MECP afwijkingen, samen met een extreme onbalans in het autonome zenuwstelsel zoals zich dat manifesteert in het Rett syndroom, weerspiegelen de omvang van de invloed van dit gen, en de reële kansen die het MECP2 onderzoek biedt om een zeer uiteenlopende patiëntenpopulatie te helpen.

Naarmate ons begrip van epigenetica zich steeds verder uitbreidt, zouden een verminderde mitochondriale werking, betrokkenheid van gliale cellen en abnormale niveau’s van neurotransmitters wel eens kunnen leiden tot het vinden van verbanden met meer stoornissen.